Dil Bilmene Gerek Yok Karekter Oku Yeter

Editör
Ali Sami Palaz
alisamipalaz@gmail.com

Tanzanya’nın başkenti Dar Es Salam’da kaldığım otel görevlisine Zanzibar Adası feribotunun saatini soruyorum. Görevli Saat 9.30 olduğunu söylüyor, 9.00 da feribot limanında olmak üzere otelden ayrılıyorum. Görevli bir kez daha yüzümü görmeyeceğinden emin, yüzüne kondurduğu(İçerisinde gülümseme içeren) 5 numaralı bakışıyla beni uğurluyor. Otelin taksisi makul bir sürede, makul bir fiyata beni feribot limanına saat 9 sularında bırakıyor.

Feribotun 9.30’da değil 12.00’de olduğunu öğrendiğimde, kısa süreli bir kızgınlık yaşıyorum. Hemen kendimi toparlayıp, olmayan B planımı oluşturuyorum. Liman yakınlarındaki bir müze ve balık halini gezmeye karar veriyorum. Burada neredeyse herkes rehber, biriyle anlaşıyorum, Saat 12.00 için Zanzibar biletimi alıp, kısa sürede durmayacağını bildiğim yağmur eşliğinde, rehberimle balık haline doğru yürüyoruz. Rehberim, iyi bir rehber hiç susmaz mantığıyla durmadan konuşuyor: “Bak, bu bina okul, yanındaki bilmem ne şirketi; bak, bunlar da seyyar satıcılar, şu gelenler gece vardiyası işçileri!..” Neyse ne, sorduk mu? Aslında sormadan söylenmesi çok daha makbul tabii ama ilkokul çocuğuna bir şeyler öğretir gibi “Bak, bu yol, bu da kaldırım!” gibi lüzumsuz şeylerin anlatılmaması rehberliğin yazılı olmayan kurallarındandır. Hadi, bu kuralı bilmiyorsun, bari şemsiyeyi doğru düzgün tut, onu da mı bilmiyorsun! Şemsiyeyi kendim tutmak istedim, defalarca almak için hamle yaptım nafile. “Sen işine bak, ben tutarım!” deyip şirin şirin sırıtıyor. Sonuçta o da ben de daha balık haline ulaşmadan sırılsıklam... Uzatmayayım çünkü bu yazının konusu rehberle 2 saat içinde yaşadığımız 2 gün anlatsam bitmeyecek olaylar değil, bu arkadaş özelinde insan karakteri okumaları.

Feribot limanına dönüyoruz, rehbere anlaştığımız bedeli ödemek üzere bir para veriyorum ama o paranın üçte biri kadar bir miktarı para üzeri olarak bana vermesi gerekiyor. Rehber, “Sen güvenlikten geç, bekleme odasında bekle, ben parayı bozdurup geliyorum.” diyor ve gözden kayboluyor. Tabii ki gelmiyor ve ben tabii ki gelmeyeceğini biliyordum. Zaten yekûnu kıymetsiz bir miktar olan rehberlik ücretinin, daha da kıymetsiz olan para üstünü kendisine bahşiş olarak verecektim. Cebinden para üstünü vermeye davrandığında ya da bozdurup getirdiğinde… Ancak insanlar helal yerine haram kazanca meyilli…

Bunun gibi yüzlerce olay yaşayınca artık insanların söylediklerine hiç mi hiç bakmıyorum. Gözlerine, yüzüne ve davranışlarına bakıyorum. İçimdeki ses onay verirse o insandan zarar gelmeyeceğini biliyorum. İçimden onay gelmezse o kişiye güvenmiyor, tedbirli davranıyorum. İnanın, insanların sadece söylediklerine güvenirseniz sonsuz sayıdaki aldatılma yöntemlerinden birine düşmemeniz neredeyse imkânsız. Ama gözleri okumayı, yüzü okumayı bilirseniz yanılma payınız daha az.

Aldatmadığımız ve aldanmadığımız güzel günler süslesin ümidin yüzünü.

Gülümseyişle…